Μετρώντας πάνω από ένα τέταρτο του αιώνα ζωή, και αποτελώντας το σημαντικότερο ροκ γκρουπ της post-punk εποχής, είναι δύσκολο να γράψεις κάτι που δεν έχει αναφερθεί για τους, fab five, όπως τους έλεγε το WIRE όταν ο Jim O ‘Rourke ήταν μόνιμο μέλος τους.
‘Όντας και πάλι πεντάδα, με την προσθήκη του Mark Ibold (Pavement) στο μπάσο, κυκλοφορούν το νέο τους άλμπουμ, τρία χρόνια μετά το ‘Rather Ripped”. Tρία χρόνια μοιάζουν πολλά, αλλά μόνο άπραγοι δεν έχουν μείνει όλο αυτό το διάστημα. Ο ρόλος τους, ειδικά του Thurston, σαν γκουρού της ανεξάρτητης noise σκηνής είναι πιο ισχυρός παρά ποτέ, μέσα από συνεργασίες, κυκλοφορίες της Ecstatic Peace, της SYR αλλά και πολλά άλλα που δεν φτάνει ο χώρος να παρουσιάσω.
Όλη αυτή η αδιάκοπη και ακούραστη δραστηριότητα τους καταφέρνει το ίδιο αποτέλεσμα με τα μουσικά αριστουργήματα που μας έδωσαν κατά καιρούς: την έκθεση περισσότερο underground ήχων σε ένα ευρύτερο κοινό. Και για αυτή τη, συνειδητή πιστεύω, προσπάθεια τους αξίζουν συγχαρητήρια και σεβασμός. Σεβασμός και για άλλο ένα λόγο, μια και μετά από, σχεδόν, δύο δεκαετίες άφησαν την πολυεθνική Geffen και ένα, υποθέτω, πλουσιότερο συμβόλαιο για την, πολύ σημαντική για το ανεξάρτητο ροκ της δεκαετίας του ’90, Matador.
Tα, δήθεν, κέρδη από την παρουσία τους στην Geffen δεν τα χρειάζονταν άλλωστε. Σαν άνθρωποι και σαν καλλιτέχνες μοιάζουν πολύ χαλαροί και έτοιμοι να αφήσουν τα πράγματα να κυλήσουν, κάτι που αποτυπώνεται στο “The Eternal ” κάνοντας το να συγγενεύει σε αυτό το feeling, τον προκάτοχο του το Rather Ripped. Κοινή συνισταμένη και των δύο η απουσία του O ‘Rourke, γεγονός που κάνει το “The Eternal ” λιγότερο περιπετειώδες και ενδιαφέρον. Όχι ότι δεν είναι καλό, πως θα μπορούσε άλλωστε; Απλά η φωτιά ανανέωσης που έφερε ο O ‘Rourke, και μεταφράστηκε στα εξαιρετικά, και με αρκετό πειραματισμό, Murray Street και Sonic Nurse δεν βρίσκεται εδώ.
Μοιάζουν, πλέον οι Sonic Youth σαν το όχημα για να περάσουν καλά και να χρηματοδοτήσουν όλα τα υπόλοιπα, πιο ενδιαφέροντα πιστεύω, projects .
Τι είναι τελικά το “The Eternal ”; Ένα άλμπουμ που θα σκότωνε να το ηχογραφήσει οποιοδήποτε νέο avant-rock γκρουπ, ένα άλμπουμ που απέχει παρασάγγας από τα αριστουργήματα των 80’s αλλά και από την υψηλή τέχνη του Α Thousand Leaves.
Παρ’ όλα αυτά ευτυχώς που υπάρχουν οι Sonic Youth, τους έχουμε απόλυτη ανάγκη και το The Eternal θα το ακούσω πάρα πολλές φορές
‘Όντας και πάλι πεντάδα, με την προσθήκη του Mark Ibold (Pavement) στο μπάσο, κυκλοφορούν το νέο τους άλμπουμ, τρία χρόνια μετά το ‘Rather Ripped”. Tρία χρόνια μοιάζουν πολλά, αλλά μόνο άπραγοι δεν έχουν μείνει όλο αυτό το διάστημα. Ο ρόλος τους, ειδικά του Thurston, σαν γκουρού της ανεξάρτητης noise σκηνής είναι πιο ισχυρός παρά ποτέ, μέσα από συνεργασίες, κυκλοφορίες της Ecstatic Peace, της SYR αλλά και πολλά άλλα που δεν φτάνει ο χώρος να παρουσιάσω.
Όλη αυτή η αδιάκοπη και ακούραστη δραστηριότητα τους καταφέρνει το ίδιο αποτέλεσμα με τα μουσικά αριστουργήματα που μας έδωσαν κατά καιρούς: την έκθεση περισσότερο underground ήχων σε ένα ευρύτερο κοινό. Και για αυτή τη, συνειδητή πιστεύω, προσπάθεια τους αξίζουν συγχαρητήρια και σεβασμός. Σεβασμός και για άλλο ένα λόγο, μια και μετά από, σχεδόν, δύο δεκαετίες άφησαν την πολυεθνική Geffen και ένα, υποθέτω, πλουσιότερο συμβόλαιο για την, πολύ σημαντική για το ανεξάρτητο ροκ της δεκαετίας του ’90, Matador.
Tα, δήθεν, κέρδη από την παρουσία τους στην Geffen δεν τα χρειάζονταν άλλωστε. Σαν άνθρωποι και σαν καλλιτέχνες μοιάζουν πολύ χαλαροί και έτοιμοι να αφήσουν τα πράγματα να κυλήσουν, κάτι που αποτυπώνεται στο “The Eternal ” κάνοντας το να συγγενεύει σε αυτό το feeling, τον προκάτοχο του το Rather Ripped. Κοινή συνισταμένη και των δύο η απουσία του O ‘Rourke, γεγονός που κάνει το “The Eternal ” λιγότερο περιπετειώδες και ενδιαφέρον. Όχι ότι δεν είναι καλό, πως θα μπορούσε άλλωστε; Απλά η φωτιά ανανέωσης που έφερε ο O ‘Rourke, και μεταφράστηκε στα εξαιρετικά, και με αρκετό πειραματισμό, Murray Street και Sonic Nurse δεν βρίσκεται εδώ.
Μοιάζουν, πλέον οι Sonic Youth σαν το όχημα για να περάσουν καλά και να χρηματοδοτήσουν όλα τα υπόλοιπα, πιο ενδιαφέροντα πιστεύω, projects .
Τι είναι τελικά το “The Eternal ”; Ένα άλμπουμ που θα σκότωνε να το ηχογραφήσει οποιοδήποτε νέο avant-rock γκρουπ, ένα άλμπουμ που απέχει παρασάγγας από τα αριστουργήματα των 80’s αλλά και από την υψηλή τέχνη του Α Thousand Leaves.
Παρ’ όλα αυτά ευτυχώς που υπάρχουν οι Sonic Youth, τους έχουμε απόλυτη ανάγκη και το The Eternal θα το ακούσω πάρα πολλές φορές
tracklist:
1. “Sacred Trickster” (vocals Gordon) - 2:11
2. “Anti-Orgasm” (vocals Gordon/Moore) - 6:08
3. “Leaky Lifeboat (for Gregory Corso)” (vocals Gordon/Moore/Ranaldo) - 3:32
4. “Antenna” (vocals Moore) - 6:13
5. “What We Know” (vocals Ranaldo/Gordon) - 3:54
6. “Calming the Snake” (vocals Gordon) - 3:36
7. “Poison Arrow” (vocals Moore/Gordon/Ranaldo) - 3:43
8. “Malibu Gas Station” (vocals Gordon) - 5:39
9. “Thunderclap for Bobby Pyn” (vocals Moore) - 2:39
10. “No Way” (vocals Moore) - 3:53
11. “Walkin Blue” (vocals Ranaldo) - 5:22
12. “Massage the History” (vocals Gordon) - 9:43
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου