Η κλασσική τετράδα που δε χάνουμε συναυλίες του συγκεκριμένου είδους εδώ και δύο χρόνια για μία ακόμη φορά είχε απαρτία και μιας και δεν είχαμε e-tickets αυτή την φορά μπήκαμε έγκαιρα γιατί ξέραμε ότι και λόγω του disco party της Παρασκευής που ακολουθεί, η συναυλία θα τελείωνε το αργότερο στις 12μισι. Όταν μπήκαμε στο χώρο, είχε ξεκινήσει ήδη ο "Absent Withoout Leave" Γιώργος Μαστροκώστας που παρουσίασε ένα σχετικά ήρεμο και χαμηλών τόνων setlist- μάλλον λίγο παράταιρο με τον καταιγισμό riffs και το ξέφρενο πάρτυ που θα ακολουθούσε.
Γύρω στις 10μισι, η τετραμελής μπάντα από το Sheffield ήταν πάνω στη σκηνή και δείξανε από την πρώτη στιγμή ότι θα μας σήκωναν κυριολεκτικά στον αέρα. Μετά από μία σύντομη ηλεκτρονική εισαγωγή με το "Drove through Ghosts to get here" ακούστηκε από τα samplers το ηχητικό μήνυμα "This negativity just makes me stronger, we will not retreat, this band is unstoppable" και σκόρπισε ενθουσιασμό στο φανατικό κοινό της μπάντας. Αυτό σήμαινε ότι το "Retreat! Retreat!"- ένα από τα καλύτερα tracks της μπάντας- ήταν προ των πυλών, έτοιμο να μας τινάξει τα μυαλά με ένα ανελέητο κιθαριστικό "σφυροκόπημα". Ακολούθησε ένα χορευτικό δεκάλεπτο κρεσέντο με το "Dance Dance Dance" που με μια υπέροχη μουσική γέφυρα η μπάντα το έδεσε με το "Piano Fights" αποδεικνύοντας ότι είναι οι καλύτεροι στο να κουμπώνουν την ηλεκτρονική μουσική με την ορχηστρική post rock. Σε κάποιες από αυτές τις χορευτικές του στιγμές, προσωπικά, μου θύμισαν τις δυνατές στιγμές των ΣΤΕΡΕΟ ΝΟΒΑ και τα live τους που είχα παρακολουθήσει στα 90s.
Λιγομίλητοι (σε βαθμό απελπισίας....) αλλά απόλυτοι επαγγελματίες- δε μίλησαν παρά μόνο πριν το encore όταν και στείλαν το δικό τους μήνυμα σχετικά με την οικονομική κρίση που περνάει η χώρα μας, παρουσίασαν με ενέργεια "εφήβου" ένα κράμα από όλες τις δουλειές τους χωρίς να επιμείνουν στο τελευταίο σχετικά ήσυχο "Silent Running" - από το οποίο παίξανε όλο και όλο 2 tracks. Μας αποζημίωσαν με τα "Crash tactics", "Weak4", "65 doesnt understand you" αλλά το καλύτερο όπως γίνεται πάντα το κρατούσαν για το τέλος. Μόλις ακούστηκε το πιάνο από το "Radio Protector", το 8ball πήρε πραγματικά φωτιά με το κοινό να συμμετέχει με το ίδιο πάθος που είχε και η μπάντα. Ατέλειωτο headbanging και ξέφρενος χορός μέχρι να φύγουν τα μέλη της μπάντας ο ένας μετά τον άλλο από τη σκηνή.
Στο encore λόγω στενότητας χρόνου (τι κακό και αυτό με το disco party κάθε Παρασκευή στο συγκεκριμένο χώρο....) παίξανε μόλις ένα από τα τρία tracks που ήταν να παίξουν αλλά επέλεξαν το χορευτικό και μακροσκελές "Tiger Girl" κάνοντας ένα εντυπωσιακό κλείσιμο με τους Shrewsbury και Wright στα samplers και τους Wolinski και Jones στα κρουστά σε ένα χορευτικό ντελίριο εγκαταλείποντας οριστικά πλεόν τη σκηνή αφήνοντας και την τελευταία ικμάδα ενέργειας.
Oι 65daysofstatic ήταν στην ουσία η πρώτη μπάντα από το είδος που άκουσα όταν πριν από 2 περίπου χρόνια άρχισα να ακούω ορχηστρική post- rock οπότε και ήταν λογική η ανυπομονησία μου και ο ενθουσιασμός μου με την αναγγελία της ζωντανής εμφάνισής του στη χώρα μας. Δυστυχώς, την ίδια ανυπομονησία δεν είχε και το κοινό της Θεσσαλονίκης μιας και η προσέλευση κρίνεται μικρή (για να μην πω απογοητευτική!!!) χάνοντας μία μοναδική από όλες τις απόψεις συναυλία- τελικά μάλλον θέλουμε να βλέπουμε τα ίδια και τα ίδια στην πόλη μας. Είναι κρίμα πραγματικά μιας και όπως είπε και ο Shrewsbury μπορεί να μην τους ξαναδοθεί η ευκαιρία να μας επισκεφτούν στο εγγύς μέλλον....
Για ακόμη μία φορά, θα ήθελα να ευχαριστήσω τον καλό φίλο Άκη Καλλόπουλο για το άψογο φωτογραφικό υλικό που ευγενικά μας παραχώρησε.
Γύρω στις 10μισι, η τετραμελής μπάντα από το Sheffield ήταν πάνω στη σκηνή και δείξανε από την πρώτη στιγμή ότι θα μας σήκωναν κυριολεκτικά στον αέρα. Μετά από μία σύντομη ηλεκτρονική εισαγωγή με το "Drove through Ghosts to get here" ακούστηκε από τα samplers το ηχητικό μήνυμα "This negativity just makes me stronger, we will not retreat, this band is unstoppable" και σκόρπισε ενθουσιασμό στο φανατικό κοινό της μπάντας. Αυτό σήμαινε ότι το "Retreat! Retreat!"- ένα από τα καλύτερα tracks της μπάντας- ήταν προ των πυλών, έτοιμο να μας τινάξει τα μυαλά με ένα ανελέητο κιθαριστικό "σφυροκόπημα". Ακολούθησε ένα χορευτικό δεκάλεπτο κρεσέντο με το "Dance Dance Dance" που με μια υπέροχη μουσική γέφυρα η μπάντα το έδεσε με το "Piano Fights" αποδεικνύοντας ότι είναι οι καλύτεροι στο να κουμπώνουν την ηλεκτρονική μουσική με την ορχηστρική post rock. Σε κάποιες από αυτές τις χορευτικές του στιγμές, προσωπικά, μου θύμισαν τις δυνατές στιγμές των ΣΤΕΡΕΟ ΝΟΒΑ και τα live τους που είχα παρακολουθήσει στα 90s.
Λιγομίλητοι (σε βαθμό απελπισίας....) αλλά απόλυτοι επαγγελματίες- δε μίλησαν παρά μόνο πριν το encore όταν και στείλαν το δικό τους μήνυμα σχετικά με την οικονομική κρίση που περνάει η χώρα μας, παρουσίασαν με ενέργεια "εφήβου" ένα κράμα από όλες τις δουλειές τους χωρίς να επιμείνουν στο τελευταίο σχετικά ήσυχο "Silent Running" - από το οποίο παίξανε όλο και όλο 2 tracks. Μας αποζημίωσαν με τα "Crash tactics", "Weak4", "65 doesnt understand you" αλλά το καλύτερο όπως γίνεται πάντα το κρατούσαν για το τέλος. Μόλις ακούστηκε το πιάνο από το "Radio Protector", το 8ball πήρε πραγματικά φωτιά με το κοινό να συμμετέχει με το ίδιο πάθος που είχε και η μπάντα. Ατέλειωτο headbanging και ξέφρενος χορός μέχρι να φύγουν τα μέλη της μπάντας ο ένας μετά τον άλλο από τη σκηνή.
Στο encore λόγω στενότητας χρόνου (τι κακό και αυτό με το disco party κάθε Παρασκευή στο συγκεκριμένο χώρο....) παίξανε μόλις ένα από τα τρία tracks που ήταν να παίξουν αλλά επέλεξαν το χορευτικό και μακροσκελές "Tiger Girl" κάνοντας ένα εντυπωσιακό κλείσιμο με τους Shrewsbury και Wright στα samplers και τους Wolinski και Jones στα κρουστά σε ένα χορευτικό ντελίριο εγκαταλείποντας οριστικά πλεόν τη σκηνή αφήνοντας και την τελευταία ικμάδα ενέργειας.
Oι 65daysofstatic ήταν στην ουσία η πρώτη μπάντα από το είδος που άκουσα όταν πριν από 2 περίπου χρόνια άρχισα να ακούω ορχηστρική post- rock οπότε και ήταν λογική η ανυπομονησία μου και ο ενθουσιασμός μου με την αναγγελία της ζωντανής εμφάνισής του στη χώρα μας. Δυστυχώς, την ίδια ανυπομονησία δεν είχε και το κοινό της Θεσσαλονίκης μιας και η προσέλευση κρίνεται μικρή (για να μην πω απογοητευτική!!!) χάνοντας μία μοναδική από όλες τις απόψεις συναυλία- τελικά μάλλον θέλουμε να βλέπουμε τα ίδια και τα ίδια στην πόλη μας. Είναι κρίμα πραγματικά μιας και όπως είπε και ο Shrewsbury μπορεί να μην τους ξαναδοθεί η ευκαιρία να μας επισκεφτούν στο εγγύς μέλλον....
Για ακόμη μία φορά, θα ήθελα να ευχαριστήσω τον καλό φίλο Άκη Καλλόπουλο για το άψογο φωτογραφικό υλικό που ευγενικά μας παραχώρησε.
Setlist
Drove through Ghosts to get here
Retreat! Retreat!
Dance Dance Dance
Piano Fights
Install A Break In The Heart That Clucks Time In Arabic
Crash tactics
Weak4
TypeA
MTHD
65 doesnt understand you
A Failsafe
Burial Scene
Japan
541
PX3
DBTNT
Radio Protector
Encore:
Tiger Girl
- Posted by Thomas Priest
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου