Η κλασσική τετράδα που δε χάνουμε συναυλίες στο συγκεκριμένο συναυλιακό χώρο αυτή την φορά είχε απαρτία αλλά δυστυχώς το γεγονός ότι το live έπρεπε να τελειώσει συγκεκριμένη ώρα (λόγω του επόμενου event στο χώρο...) δε μας επέτρεψε να απολαύσουμε τους Tuber που βγήκαν κατά τις 8μισι (????) μιας και εμείς μόλις και μετά βίας προλάβαμε να δούμε τα τρία τελευταία των Sleepstream.Από ότι πληροφορηθήκαμε από φίλους που προσήλθαν έγκαιρα, οι Tuber ήταν εξαιρετικοί και επιφυλασσόμαστε να τους δούμε σε κάποιο από τα επόμενα live που θα παίξουν. Οι Sleepstream από την άλλη, παρουσίασαν το ίδιο set με εκείνο πριν τους Long Distance Calling οπότε για να μην επαναλαμβανόμαστε σας παραπέμπουμε στο συγκεκριμένο review.
Γύρω στις 10μισι χαμήλωσαν τα φώτα και ακούστηκαν τα ηχητικά εφέ από το "Nothing (We Are...)", στην ουσία της εισαγωγής του συγκλονιστικού "The Heart Of Every Country" από το πρώτο κεφάλαιο του τελευταίου τους άλμπουμ "(Mankind) The Crafty Ape". Αν και με κάποια προβλήματα στον ήχο και κυρίως στα φωνητικά που δεν ακούγονταν καλά, η μπάντα μπήκε με τον ιδανικό τρόπο και ακολούθησε το "Get Down And Live With It" (προσωπικά αγαπημένο και αυτό που περίμενα να ακούσω με ανυπομονησία...) με τη Miriam Wolf σε μία υπέροχη ερμηνεία - όσο τουλάχιστον ακουγόταν.
Το κοινό ήταν κάπως μουδιασμένο στην αρχή και ανάγκασε τον frontman Justin Greaves να μας ιντριγκάρει με κάποιες "μπηχτές" (που δεν τις κατάλαβαν και όλοι....) αλλά με τα ''When you 're gone'' και ''444'' και ειδικά με το ''Burnt Reynolds'' το κοινό ζεστάθηκε για τα καλά και άρχισε να κουνιέται, να χοροπηδάει και να τραγουδά τους στίχους μαζί με το νέο τραγουδιστή της μπάντας (γιο του μπασίστα- όχι δύσκολο να το καταλάβεις...) που κέρδισε και αυτός τις εντυπώσεις. Ιδιαίτερα συγκινητική η εισαγωγή πριν από το "Rise Up And Fight" με σαφή μηνύματα για τη δύσκολη συγκυρία που βιώνουμε σα λαός αλλά και με ένα πνεύμα αισιοδοξίας από τον Greaves που δήλωσε σίγουρος ότι θα την ξεπεράσουμε.
Το κλείσιμο έγινε με πανηγυρικό τόνο και με μία πανέμορφη εκτέλεση του ''Bella ciao/El pueblo unido jamás será vencido'' σε ένα κλίμα επαναστατικότητας και αισιοδοξίας (προσωπικά το ξαναάκουγα μετά από μία συναυλία των Chumbawampa προ αμνημονεύτων ετών...).
Σε γενικές γραμμές παίξανε σχεδόν όλο το ''I, vigilante'' και πάνω από τα μισά tracks του νέου τους άλμπουμ όπως και κάποια από τα καλύτερα των δύο πρώτων τους. Με ένα setlist αποτελούμενο από 18 τραγούδια και 2 ολόκληρες ώρες πάνω στη σκηνή (που θα ήταν κατά τι περισσότερο αν δεν ακολουθούσε το ξέφρενο disco party της Παρασκευής- θεσμός στο 8ball....) δεν άφησαν κανένα παραπονεμένο από το νεανικό αλλά όχι ιδιαίτερα εκδηλωτικό παρά μόνο από τη μέση και μετά κοινό.
Για να γίνω και λίγο κακός (όχι που δε θα γινόμουν....), η επιλογή του χώρου δεν κρίνεται και τόσο επιτυχημένη μιας και χωρίς να έχω γνώσεις ηχοληψίας θα προτιμούσα αυτή τη συναυλία σε άλλο χώρο της πόλης που ενδείκνυται περισσότερο για τέτοιου είδους μπάντες. Παρόλα αυτά, μας δόθηκε η ευκαιρία να απολαύσουμε μια πραγματικά μεγάλη μπάντα μετά από την κυκλοφορία ενός από τα καλύτερα άλμπουμ του 2012 (αν και ακόμη είναι νωρίς!!!) και πάνω στην καλύτερη μάλλον φάση της καριέρας τους.
Θα ήθελα επίσης να ευχαριστήσω την Καρολίνα Τσιρογιάννη για το άψογο φωτογραφικό υλικό που ακόμη μία φορά ευγενικά μας παραχώρησε!!!
Setlist
Nothing (we are...)
The heart of every country
Get down and live with it
Fantastic justice
When you 're gone
A letter concerning dogheads
The brain/Poznan
Laying traps
Born in a hurricane
Release the clowns
Of a lifetime
444
Troublemaker
Whissendine
We forgotten who we are
Rise up and fight
Encore:
Burnt Reynolds
Bella ciao/El pueblo unido jamás será vencido
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου