Οι Long Distance Calling είναι μία post rock μπάντα με έδρα το Munster της Γερμανίας, εμφανίστηκαν στο μουσικό στερέωμα το Σεπτέμβριο του 2006 και η μουσική τους μπορεί να περιγραφεί ως ορχηστρική ροκ με βαριά κιθαριστικά riffs και έντονα ψυχεδελικά στοιχεία. Μπορείς να τους αποκαλέσεις σαν τη progressive rock προέκταση των Pelican αν θες να προετοιμάσεις τον ακροατή για το τι πρόκειται να ακούσει.
Αυτό είναι το τρίτο τους προσωπικό άλμπουμ αφού προηγήθηκαν το "Satellite Bay" (2007) και το "Avoid the Light" (2008) και μπορείς να το χαρακτηρίσεις σαν το συνδετικό κρίκο ανάμεσα στα προγενέστερα άλμπουμς. Όπως και στα δύο προαναφερόμενα άλμπουμς, έτσι και σε αυτό υπάρχει ένα τραγούδι με φωνητικά; πιο συγκεκριμένα το “Middleville” με τον John Bush τραγουδιστή των Armored Saint και των Anthrax να το ερμηνεύει με ένα μοναδικό τρόπο και τις επηρροες από τους Alice in Chains να είναι πλέον εμφανείς.
To εναρκτήριο "Into the Black Wide Open" είναι ορμητικό, μεθοδικό και σαγηνευτικό ενώ το "The Figrin D'an Boogie" είναι σα να ακούς το "One of These Days" σε μία πιο σύγχρονη προσέγγιση. Το "Invisible Giants" ακολουθεί για να μας προετοιμάσει για το νέο ήχο της μπάντας με κάποια jazz αλλά και πιο έντονα ηλεκτρονικά πλέον στοιχεία όπως και στο πρώτο μισό του "Timebends" που μεταλλάσσεται όμως σε ένα κλασσικό ροκ κομμάτι στη συνέχεια.
Σίγουρα δεν μπορείς να τους αποκαλέσεις ιδιαίτερα σκληρούς στον ήχο, αν και το “Arecibo (Long Distance Calling)” έχει ιδιαίτερα γρήγορο τέμπο και έντονα riffs. Το άλμπουμ κλείνει με το ψιθυριστό και πανέμορφο "Beyond the Void" που είναι πραγματικά σα να ενώνει μουσικά το Satellite Bay με το Avoid the Light.
Αυτό το άλμπουμ τελικά δεν μπορεί να μεταπείσει κάποιον που είναι αρνητικός απέναντι στην ορχηστρική μουσική αλλά σίγουρα θα ακουμπήσει τους οπαδούς αυτού του είδους του post- rock. Είναι ένα πραγματικά σπουδαίο άλμπουμ με επτά πανέμορφα tracks από μία υποτιμημένη μπάντα που της αξίζει μεγαλύτερη αναγνώριση στο μέλλον.
Αυτό είναι το τρίτο τους προσωπικό άλμπουμ αφού προηγήθηκαν το "Satellite Bay" (2007) και το "Avoid the Light" (2008) και μπορείς να το χαρακτηρίσεις σαν το συνδετικό κρίκο ανάμεσα στα προγενέστερα άλμπουμς. Όπως και στα δύο προαναφερόμενα άλμπουμς, έτσι και σε αυτό υπάρχει ένα τραγούδι με φωνητικά; πιο συγκεκριμένα το “Middleville” με τον John Bush τραγουδιστή των Armored Saint και των Anthrax να το ερμηνεύει με ένα μοναδικό τρόπο και τις επηρροες από τους Alice in Chains να είναι πλέον εμφανείς.
To εναρκτήριο "Into the Black Wide Open" είναι ορμητικό, μεθοδικό και σαγηνευτικό ενώ το "The Figrin D'an Boogie" είναι σα να ακούς το "One of These Days" σε μία πιο σύγχρονη προσέγγιση. Το "Invisible Giants" ακολουθεί για να μας προετοιμάσει για το νέο ήχο της μπάντας με κάποια jazz αλλά και πιο έντονα ηλεκτρονικά πλέον στοιχεία όπως και στο πρώτο μισό του "Timebends" που μεταλλάσσεται όμως σε ένα κλασσικό ροκ κομμάτι στη συνέχεια.
Σίγουρα δεν μπορείς να τους αποκαλέσεις ιδιαίτερα σκληρούς στον ήχο, αν και το “Arecibo (Long Distance Calling)” έχει ιδιαίτερα γρήγορο τέμπο και έντονα riffs. Το άλμπουμ κλείνει με το ψιθυριστό και πανέμορφο "Beyond the Void" που είναι πραγματικά σα να ενώνει μουσικά το Satellite Bay με το Avoid the Light.
Αυτό το άλμπουμ τελικά δεν μπορεί να μεταπείσει κάποιον που είναι αρνητικός απέναντι στην ορχηστρική μουσική αλλά σίγουρα θα ακουμπήσει τους οπαδούς αυτού του είδους του post- rock. Είναι ένα πραγματικά σπουδαίο άλμπουμ με επτά πανέμορφα tracks από μία υποτιμημένη μπάντα που της αξίζει μεγαλύτερη αναγνώριση στο μέλλον.
1. Into The Black Wide Open (8:33)
2. The Figrin D'an Boogie (6:09)
3. Invisible Giants (7:11)
4. Timebends (8:12)
5. Arecibo (Long Distance Calling) (5:54)
6. Middleville (8:30)
7. Beyond The Void (11:41)
http://www.myspace.com/longdistancecalling
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου