Mε το 'Alligator', το 2005, είχαν βγει από το underground καβούκι. Με το 'Boxer', το 2007, κέρδισαν τον καθολικό σεβασμό της μουσικής κοινότητας, indie και μη. Και φέτος, με το 'High Violet' αποδεικνύουν ότι δεν πρόκειται για παροδικό hype. Είναι ένας ακόμη δίσκος τους που δίνει λόγο ύπαρξης στο album format, πράγμα που πια συμβαίνει όλο και σπανιότερα.
Οι The National δεν χάνουν τίποτε από όσα έχουν κατακτήσει, δεν αλλάζουν στιλ, αλλά και δεν ξανακάνουν τον ίδιο δίσκο. To 'High Violet' είναι λιγότερο χαμηλόφωνο και περισσότερο κιθαριστικό από το 'Boxer'. Χωρίς πάντως τις εκρήξεις ενέργειας - αχρείαστες εδώ - που συναντούσαμε σε κομάτια του 'Alligator', όπως "Abel" ή "Mr. November". Οι συνθέσεις, απλές και πυκνές, λάμπουν απαλλαγμένες από φιοριτούρες και αχρείαστα στολίδια. Είναι υποβλητικοί, με τύμπανα που ανακαλούν Joy Division, χωρίς να παραγίνονται επικοί αλά Arcade Fire. Όλοι οι μουσικοί, οι αδελφοί Devendorf και οι αδελφοί Dessner, είναι από τους καλύτερους στην πιάτσα. Κάποιοι και με κλασικούς προσανατολισμούς - θυμηθείτε τη σχέση με τους Clogs - που σοφά αποφεύγουν να προβάλλουν. Συμμετέχουν και κάποιοι διάσημοι, που καθόλου δεν χαλάνε τη συνταγή. Ο Berninger μπορεί υστερεί ως προς το εύρος της φωνής αλλά το τρικ της αποξένωσης της ερμηνείας του από τη μουσική αποδεικνύεται πολύ αποτελεσματικό. Έχει το ρομαντισμό του Stuart Staples των Tindersticks χωρίς την θεατρικότητα (βλέπε 'Conversation 16') και σπανιότερα, το μπλαζέ στιλ του Bryan Ferry, χωρίς την ωραιοπάθεια (βλέπε 'Anyone's Ghost'). Για τις συγκρίσεις με Cohen, Cave και Staples, εκτός από τη βαρύτονη φωνή, σίγουρα βοηθάει και η στιχουργική του. Τα τραγούδια μιλάνε κατά βάση για καθημερινά πράγματα, ενίοτε με σουρεαλιστικό τρόπο και καυστικό χιούμορ.
Στο δίσκο δανείζουν με διακριτικό τρόπο τα ταλέντα τους συνεργάτες όπως ο Richard Reed Parry (ο ξανθούλης από τους Arcade Fire) που παίζει κιθάρα και μπάσο σε ένα από τα καλύτερα κομμάτια του δίσκου, τον επίλογο "Vanderlyle Crybaby Geeks", και έγραψε τη μουσική και τα χορωδιακά μέρη του άλλου καλύτερου κομματιού του δίσκου, του "Conversation 16". Ο Sufjan Stevens τραγουδάει και παίζει αρμόνιο στο "Afraid Of Everyone" και ο Justin Vernon (κοινώς Bon Iver) είναι κάτι σαν το καλύτερο παιδί της χορωδίας στο προαναφερθέν "Vanderlyle".
Οι The National δεν χάνουν τίποτε από όσα έχουν κατακτήσει, δεν αλλάζουν στιλ, αλλά και δεν ξανακάνουν τον ίδιο δίσκο. To 'High Violet' είναι λιγότερο χαμηλόφωνο και περισσότερο κιθαριστικό από το 'Boxer'. Χωρίς πάντως τις εκρήξεις ενέργειας - αχρείαστες εδώ - που συναντούσαμε σε κομάτια του 'Alligator', όπως "Abel" ή "Mr. November". Οι συνθέσεις, απλές και πυκνές, λάμπουν απαλλαγμένες από φιοριτούρες και αχρείαστα στολίδια. Είναι υποβλητικοί, με τύμπανα που ανακαλούν Joy Division, χωρίς να παραγίνονται επικοί αλά Arcade Fire. Όλοι οι μουσικοί, οι αδελφοί Devendorf και οι αδελφοί Dessner, είναι από τους καλύτερους στην πιάτσα. Κάποιοι και με κλασικούς προσανατολισμούς - θυμηθείτε τη σχέση με τους Clogs - που σοφά αποφεύγουν να προβάλλουν. Συμμετέχουν και κάποιοι διάσημοι, που καθόλου δεν χαλάνε τη συνταγή. Ο Berninger μπορεί υστερεί ως προς το εύρος της φωνής αλλά το τρικ της αποξένωσης της ερμηνείας του από τη μουσική αποδεικνύεται πολύ αποτελεσματικό. Έχει το ρομαντισμό του Stuart Staples των Tindersticks χωρίς την θεατρικότητα (βλέπε 'Conversation 16') και σπανιότερα, το μπλαζέ στιλ του Bryan Ferry, χωρίς την ωραιοπάθεια (βλέπε 'Anyone's Ghost'). Για τις συγκρίσεις με Cohen, Cave και Staples, εκτός από τη βαρύτονη φωνή, σίγουρα βοηθάει και η στιχουργική του. Τα τραγούδια μιλάνε κατά βάση για καθημερινά πράγματα, ενίοτε με σουρεαλιστικό τρόπο και καυστικό χιούμορ.
Στο δίσκο δανείζουν με διακριτικό τρόπο τα ταλέντα τους συνεργάτες όπως ο Richard Reed Parry (ο ξανθούλης από τους Arcade Fire) που παίζει κιθάρα και μπάσο σε ένα από τα καλύτερα κομμάτια του δίσκου, τον επίλογο "Vanderlyle Crybaby Geeks", και έγραψε τη μουσική και τα χορωδιακά μέρη του άλλου καλύτερου κομματιού του δίσκου, του "Conversation 16". Ο Sufjan Stevens τραγουδάει και παίζει αρμόνιο στο "Afraid Of Everyone" και ο Justin Vernon (κοινώς Bon Iver) είναι κάτι σαν το καλύτερο παιδί της χορωδίας στο προαναφερθέν "Vanderlyle".
tracklist:
Terrible Love
Sorrow
Anyone's Ghost
Little Faith
Afraid Of Everyone
Bloodbuzz Ohio
Lemonworld
Runaway
Conversation 16
England
Vanderlyle Crybaby Geeks
Αναδημοσίευση από http://www.mic.gr/articles.asp?id=34183
ΑπάντησηΔιαγραφή