O κόσμος δεν πρέπει να ξεπέρασε τα 250 άτομα, παρόλαυτα προσπάθησε όσο μπορούσε να δημιουργήσει μια ζεστή ατμόσφαιρα. Τη βραδιά άνοιξαν οι πατρινοί Deadbeat Escapement, οι οποίοι στα περίπου 40 λεπτά που βρέθηκαν πάνω στη σκηνή έδειξαν ότι είναι ένα ολοκληρωμένο και ταλαντούχο συγκρότημα. Το μοναδικό ίσως που να τους λείπει αυτή την περίδο είναι μια δισκογραφική εταιρία, για να κάνουν το βήμα παραπέρα. Και όταν το ρολόι έδειξε δέκα λεπτά μετά τις 11, έκαναν την εμφάνισή τους οι Veils. Και εκεί αναδείχθηκε το μουσικό, αλλά και υποκριτικό ταλέντο του Finn Andrews. Διότι ο leader τους είναι κάτι παραπάνω από ένας απλός μουσικός. Ξέρει πότε να δραματοποιεί τα πράγματα, πότε να ξεσηκώνει τον κόσμο και πότε να επικοινωνεί μαζί του. Άλλωστε ένα από τα πράγματα που μου αρέσουν στους Veils (εκτός από την ερωτεύσιμη μπασίστριά τους Sophia Burn), είναι ότι μπορούν με την ίδια άνεση να ερμηνεύουν σπαραχτικές μπαλάντες και αμέσως μετά να σε μεταφέρουν σε γλυκές pop μελωδίες, χωρίς να σε ξενερώνουν. Μέσα στη 1 ώρα που έμειναν πάνω στη σκηνή ερμήνευσαν τα γνωστότερά τους κομμάτια - "Letter", "Jesus for the jugular", "The leavers dance", "Sit down by the fire", "Larkspur", αστειεύτηκαν με τον κόσμο, αλλά και ξεπέρασαν τα τεχνικά προβλήματα που έκαναν απρόσκλητα την εμφάνισή τους. Βλέπεις τα πλήκτρα δεν δούλεψαν ποτέ (πόσο ατυχία είναι αυτό για ένα συγκρότημα που το 50% των κομματιών του στηρίζονται στα πλήκτρα), ενώ ο Andrews αναγκάστηκε να παίξει solo και σε αλά ακουστική μορφή τα "Lavinia" και "The Tide That Left and Never Came Back". Σίγουρα δεν ήταν ένα από τα καλύτερα live της χρονιάς, αλλά η αλήθεια είναι ότι ανήκει στις στιγμές εκείνες που δεν θέλεις να είσαι πουθενά αλλού, πέρα από εκεί που βρίσκεσαι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου