Archive live στο Badminton Theatre στις 11/09/2009 review

H συναυλία των Archive ξεκίνησε με τα πλήκτρα και το δυνατό ρυθμό του Controlling Crowds, βρίσκοντας τον κόσμο να ψάχνει τη θέση του στο σκοτάδι, αλλά ευτυχώς μέχρι να μπει συνεχόμενα το Bullets είχε ήδη κάτσει και ηρεμήσει. Ο ήχος ήταν πραγματικά άψογος,σχεδόν τα πάντα παίζονταν live και ακούγονταν καλύτερα από οποιαδήποτε ηχογράφηση, ενώ σε όλη τη διάρκεια προβάλλονταν πίσω από το συγκρότημα εικόνες, όχι ψυχεδελικές ασυναρτησίες, αλλά κυρίως στάσιμες ασπρόμαυρες φωτογραφίες και σχέδια που αποκαλύπτονταν υπό διαφορετικούς φωτισμούς και σκιάσεις. Ταιριαστές πάντως. Ίσως σ'αυτό το δίσκο δημιουργείται μια αίσθηση soundtrack, έχει μια εντυπωσιακή ατμοσφαιρική ενότητα, πότε μελαγχολική πότε αγωνιώδης που ξεδιπλώθηκε χάρη στην επιλογή των Archive να επικεντρωθούν σ'αυτόν. Μαγική στιγμή όταν το θέατρο πλημμύρισε με τη φωνή της Maria Q στο Collapse/ Collide, ενώ προβαλλόταν ένα φιλμάκι με την ίδια να τραγουδά. Δε νομίζω να έχουν πλησιάσει ποτέ ξανά οι Archive στον ήχο τους σ'αυτήν την ambient αισθητική, τόσο κοντά σε Massive Attack ή Delerium.

Εκφραστικότητα και πάθος απ'όλους τους μουσικούς, πάνω στη διακριτικά φωτισμένη σκηνή, χαμένοι στο ταξίδι του Controlling crowds, χαρακτηριστικό είναι ότι η πρώτη φορά που ο Pollard Berrier χαιρέτησε τον κόσμο ήταν στη μέση του set, ενώ τα κομμάτια εναλλάσονταν χωρίς ουσιαστικά διακοπή. Η παρουσία του Rosko John ήταν αναγκαία μιας και συμμετέχει σε αρκετά κομμάτια, με ξεχωριστές στιγμές το Quiet Time και το Lines (από το Controlling Crowds Part IV). Η βραδιά ήταν αφιερωμένη στους ταξιδιάρικους πειραματισμούς της τελευταίας κυκλοφορίας και τα παλιά κομμάτια που ακούστηκαν ήταν ελάχιστα. Γι'αυτό και όταν ανέβηκαν ξανά στη σκηνή μετά από ηχηρή απαίτηση του κόσμου, η έκπληξη ήταν ακόμα πιο μεγάλη όταν οι Archive επέλεξαν να ξεκινήσουν το encore με τη γαλήνη του Londinium. Ο Rosko John νομίζω ότι ακούγεται αρκετά καλύτερος απ'ότι στον πρώτο δίσκο, λίγο πιο «βίαιος» και πιο ενεργητικός. Οι ασπρόμαυρες προβολές είχαν ήδη δώσει τη θέση τους σε έντονους ροζ και μπλε προβολείς που ζάλιζαν και χρωμάτισαν τις πρώτες νότες που επέτρεψαν στον κόσμο να απογειωθεί, στη σαρωτική ηλεκτρισμένη ομίχλη του Numb. Η κιθάρα του Again ήταν η αρχή του τέλους, ο κόσμος σηκώθηκε κάνοντας τη δικιά του υπόκλιση σε ένα συγκρότημα που ζει αθόρυβα στη φανταστική, τη θολή, τη βίαιη πλευρά των βιωμάτων και τα αναπαριστά σαν ηχητική ακροβασία, ανεξάρτητη από οποιαδήποτε μουσική τάση. Η ερμηνεία του Dave Penney συγκλονιστική, μέχρι που υποκλίθηκαν με τη σειρά τους οι ίδιοι στη θερμότατη επιβράβευση του κόσμου. Ενθουσιασμός για τους πιο αισθαντικούς Archive από ποτέ, που τους γνώρισα με το You make me feel και τους άφησα εκεί για χρόνια, μέχρι που ήρθαν με καλλιτεχνική σοβαρότητα και rock απλότητα να μου αποδείξουν πως οι αλλαγές δεν οδηγούν παρά μόνο σε άλλες αλλαγές και μεταπτώσεις, και να με πείσουν ότι έχουν τον πιο όμορφο τρόπο να περιγράψουν αυτή και ένα σωρό άλλες συναισθηματικές αλήθειες.

Πηγή:postwave