Ήταν ένα αίνιγμα για δυνατούς λύτες: πως θα λειτουργούσε το αστικό, λευκό φανκ του πάλαι ποτέ ηγέτη των Talking Heads μέσα σε ένα περιβάλλον όχι ανοιχτό και προσβάσιμο για χορό (όπως το καλοκαίρι του 2004 στο Θέατρο Βράχων), αλλά σε ένα κλειστό θέατρο προορισμένο κάθε άλλο πάρα για χορό.
Απ' το δεύτερο τραγούδι όμως, το αίνιγμα λύθηκε: το αρχετυπικό έθνικ-φανκ του “I Zimbra” έδωσε το έναυσμα στους πρώτους να σηκωθούν δειλά δειλά απ' τα καθίσματα τους. Για ένα μισάωρο περίπου ο λευκοντυμένος, σαν αρχηγός αίρεσης (γιατί οι Talking Heads ήταν όντως η πιο αιρετική μπάντα της εποχής εκείνης) νεοϋορκέζος με τις σκωτσέζικες ρίζες αναλώθηκε στην παρουσίαση του νέου του άλμπουμ “Everything That Happens Will Happen Today” (που είναι μια σύμπραξη με τον Brian Enο, ο οποίος αρχικά ήταν προγραμματισμένο να τον ακολουθήσει στην περιοδεία αυτή, αλλά τελικά προτίμησε να κάτσει σπίτι του...): τα “ηλεκτρονικά γκόσπελ”, όπως τα χαρακτήρισε (προφανώς ειρωνικά ή τουλάχιστον, όχι με το δέον κι ακριβές πνεύμα του όρου) ο ίδιος ο Byrne είναι στην ουσία ένα μοντέρνο ριπλέι του οριακού, προ 30ετίας κοινού τους άλμπουμ “My Life In The Bush Of Ghosts”. Τι κι αν ελάχιστοι απ' το κοινό έχουν κατεβάσει το νέο του άλμπουμ; Σημασία έχει να δεις εκ του σύνεγγυς τη σημαντικότερη μορφή της νεοκυματικής νεοϋορκέζικης σκηνής των '70s, μιας σκηνής που πρέσβευε αντιρατσιστικά μότο, όπως το ότι “white is the total absence of color” (εξ' ου και η σημειολογία των λευκών κοστουμιών του θιάσου του Byrne).
David Byrne 2009 live in Athens - Badminton Theater
Τα ακουστικά, σχεδόν απογυμνωμένα από τον καλπασμό του μπάσου και το σφυροκόπημα των δυο περκασιονιστών, τραγούδια του νέου του άλμπουμ φανερώνουν έναν Byrne ήρεμο, μειλίχιο και πλέον κατασταλαγμένο μουσικά, στα 58 του πλέον χρόνια.
Είναι όμως τα παλαιότερα κομμάτια της δισκογραφίας του, τόσο της προσωπικής, όσο και των Heads, που βγάζουν το κτήνος από μέσα του και κάνουν πάνω από 500 άτομα να αισθάνονται δικαιωμένα που δεν ακολούθησαν 37.000 κόσμου στους Scorpions (αυτό ήταν αστείο): μετά από ένα σύντομο πέρασμα απ' τα κομμάτια του “My Life...”, είναι στα “Born Under Punches (The Heat Goes On)”, “Heaven” (με τον εκπληκτικό στίχο “when this party's over it will start again, will not be any different, will be exactly the same”), “Once In A Lifetime”, “Crosseyed and Painless” (κόντεψε να παίξει όλο το άλμπουμ “Remain In Light”...) που το κοινό σηκώνεται, χορεύει και ξελιγώνεται οπτικά απ' το επί σκηνής θέαμα, δέκα άτομα, εκ των οποίων τρεις υπερκινητικοί, σε βαθμό κακουργήματος, χορευτές να εκτελούν νούμερα που θα ζήλευε και η βετεράνος αμερικανίδα χορογράφος Τουάιλα Θαρπ (που σίγουρα ήταν και η βασική επιρροή πίσω απ' τις εκπληκτικές cross-over, μοντέρνες φιγούρες).
Ειδικά ο άντρας χορευτής, κάτι σαν πρωθιερέας αρχαϊκού μπαλέτου, πρέπει να μην άφησε εκατοστό της σκηνής ακάλυπτο. Ο μπασίστας εκτελεί τις μπασογραμμές του με θαυμαστή προσήλωση απέναντι στις διδαχές της Tina Weymouth (της μπασίστριας των Heads) και οι δυο περκασιονίστες είναι αυτοί που κρατάνε τον μετρονόμο όλης της βραδιάς με τις τέσσερις μπαγκέτες τους.
David Byrne live in Athens - Burning down the house(encore2)
Κι ο Byrne, δωρικός και πληθωρικός ταυτόχρονα, με ό,τι αυτό συνεπάγεται, να αστειεύεται διαρκώς με το κοινό (“η φωνή που ακούσατε πιο πριν προέρχεται από μια μηχανή, όχι έναν κανονικό άνθρωπο”, μας πληροφόρησε στην αρχή σχετικά με την φωνή του Αλέξη Κωστάλα που προειδοποιεί το κοινό πως η παράσταση αρχίζει οσονούπω) και να χαρίζει στο τέλος ένα απρόσμενο “Road To Nowhere” (εκπληκτικά ζωντανό, θαυμαστά upbeat), τη διασκευή τους στο “Take Me to the River”, το “Life During Wartime” και φυσικά το “Burning Down the House” που απειλεί να κάνει πραγματικότητα τον τίτλο του, γκρεμίζοντας το Μπάντμιντον: πλέον σχεδόν όλος ο κόσμος είναι όρθιος και οι ελάχιστοι που κάθονται στις θέσεις τους, το “παλεύουν” να μην σηκωθούν. Δυο ακριβώς ώρες και τρία ενκόρ μετά την έναρξη της συναυλίας, το κοινό αποχωρεί με την βεβαιότητα πως είδε ζωντανά έναν άνθρωπο που “έχει σταματήσει να είναι λογικός” εδώ και πάρα πολύ καιρό. Προς όφελος όλων μας.
Απ' το δεύτερο τραγούδι όμως, το αίνιγμα λύθηκε: το αρχετυπικό έθνικ-φανκ του “I Zimbra” έδωσε το έναυσμα στους πρώτους να σηκωθούν δειλά δειλά απ' τα καθίσματα τους. Για ένα μισάωρο περίπου ο λευκοντυμένος, σαν αρχηγός αίρεσης (γιατί οι Talking Heads ήταν όντως η πιο αιρετική μπάντα της εποχής εκείνης) νεοϋορκέζος με τις σκωτσέζικες ρίζες αναλώθηκε στην παρουσίαση του νέου του άλμπουμ “Everything That Happens Will Happen Today” (που είναι μια σύμπραξη με τον Brian Enο, ο οποίος αρχικά ήταν προγραμματισμένο να τον ακολουθήσει στην περιοδεία αυτή, αλλά τελικά προτίμησε να κάτσει σπίτι του...): τα “ηλεκτρονικά γκόσπελ”, όπως τα χαρακτήρισε (προφανώς ειρωνικά ή τουλάχιστον, όχι με το δέον κι ακριβές πνεύμα του όρου) ο ίδιος ο Byrne είναι στην ουσία ένα μοντέρνο ριπλέι του οριακού, προ 30ετίας κοινού τους άλμπουμ “My Life In The Bush Of Ghosts”. Τι κι αν ελάχιστοι απ' το κοινό έχουν κατεβάσει το νέο του άλμπουμ; Σημασία έχει να δεις εκ του σύνεγγυς τη σημαντικότερη μορφή της νεοκυματικής νεοϋορκέζικης σκηνής των '70s, μιας σκηνής που πρέσβευε αντιρατσιστικά μότο, όπως το ότι “white is the total absence of color” (εξ' ου και η σημειολογία των λευκών κοστουμιών του θιάσου του Byrne).
David Byrne 2009 live in Athens - Badminton Theater
Τα ακουστικά, σχεδόν απογυμνωμένα από τον καλπασμό του μπάσου και το σφυροκόπημα των δυο περκασιονιστών, τραγούδια του νέου του άλμπουμ φανερώνουν έναν Byrne ήρεμο, μειλίχιο και πλέον κατασταλαγμένο μουσικά, στα 58 του πλέον χρόνια.
Είναι όμως τα παλαιότερα κομμάτια της δισκογραφίας του, τόσο της προσωπικής, όσο και των Heads, που βγάζουν το κτήνος από μέσα του και κάνουν πάνω από 500 άτομα να αισθάνονται δικαιωμένα που δεν ακολούθησαν 37.000 κόσμου στους Scorpions (αυτό ήταν αστείο): μετά από ένα σύντομο πέρασμα απ' τα κομμάτια του “My Life...”, είναι στα “Born Under Punches (The Heat Goes On)”, “Heaven” (με τον εκπληκτικό στίχο “when this party's over it will start again, will not be any different, will be exactly the same”), “Once In A Lifetime”, “Crosseyed and Painless” (κόντεψε να παίξει όλο το άλμπουμ “Remain In Light”...) που το κοινό σηκώνεται, χορεύει και ξελιγώνεται οπτικά απ' το επί σκηνής θέαμα, δέκα άτομα, εκ των οποίων τρεις υπερκινητικοί, σε βαθμό κακουργήματος, χορευτές να εκτελούν νούμερα που θα ζήλευε και η βετεράνος αμερικανίδα χορογράφος Τουάιλα Θαρπ (που σίγουρα ήταν και η βασική επιρροή πίσω απ' τις εκπληκτικές cross-over, μοντέρνες φιγούρες).
Ειδικά ο άντρας χορευτής, κάτι σαν πρωθιερέας αρχαϊκού μπαλέτου, πρέπει να μην άφησε εκατοστό της σκηνής ακάλυπτο. Ο μπασίστας εκτελεί τις μπασογραμμές του με θαυμαστή προσήλωση απέναντι στις διδαχές της Tina Weymouth (της μπασίστριας των Heads) και οι δυο περκασιονίστες είναι αυτοί που κρατάνε τον μετρονόμο όλης της βραδιάς με τις τέσσερις μπαγκέτες τους.
David Byrne live in Athens - Burning down the house(encore2)
Κι ο Byrne, δωρικός και πληθωρικός ταυτόχρονα, με ό,τι αυτό συνεπάγεται, να αστειεύεται διαρκώς με το κοινό (“η φωνή που ακούσατε πιο πριν προέρχεται από μια μηχανή, όχι έναν κανονικό άνθρωπο”, μας πληροφόρησε στην αρχή σχετικά με την φωνή του Αλέξη Κωστάλα που προειδοποιεί το κοινό πως η παράσταση αρχίζει οσονούπω) και να χαρίζει στο τέλος ένα απρόσμενο “Road To Nowhere” (εκπληκτικά ζωντανό, θαυμαστά upbeat), τη διασκευή τους στο “Take Me to the River”, το “Life During Wartime” και φυσικά το “Burning Down the House” που απειλεί να κάνει πραγματικότητα τον τίτλο του, γκρεμίζοντας το Μπάντμιντον: πλέον σχεδόν όλος ο κόσμος είναι όρθιος και οι ελάχιστοι που κάθονται στις θέσεις τους, το “παλεύουν” να μην σηκωθούν. Δυο ακριβώς ώρες και τρία ενκόρ μετά την έναρξη της συναυλίας, το κοινό αποχωρεί με την βεβαιότητα πως είδε ζωντανά έναν άνθρωπο που “έχει σταματήσει να είναι λογικός” εδώ και πάρα πολύ καιρό. Προς όφελος όλων μας.
Πηγή:contra.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου