Είναι ακόμα Μάιος αλλά έχω την αίσθηση πως την Πέμπτη 29/05 είδαμε την κορυφαία συναυλία για το 2009. Οι AC/DC έβαλαν το πήχη πολύ ψηλά και φυσικά δεν αναφέρομαι στην άρτια και φαντασμαγορική παραγωγή αλλά στη μουσική, στο performing και το συναίσθημα.
photos
photos
Η αλήθεια είναι πως ποτέ δεν ήμουν fan των συναυλιών σε μεγάλες αρένες ή στάδια. Είναι εκνευριστικό να βλέπεις τον τραγουδιστή σαν μυρμήγκι και τον κιθαρίστα ή τον drummer μέσω των video walls. Οι AC/DC όμως είναι πάνω από τα δικά μου «κολλήματα». Είναι θρύλοι του rock και δεν δίστασαν να μας το πιστοποιήσουν από το πρώτο έως το τελευταίο δευτερόλεπτο της εμφάνισης τους.
Στο Ολυμπιακό Στάδιο λοιπόν που με πρόχειρους υπολογισμούς πρέπει να είχε άνετα 45.000 – 50.000 κόσμο (η αρένα ήταν κατάμεστη, οι εξέδρες με πολλά κενά), η βραδιά άνοιξε λίγο μετά τις 20:00 όταν στη σκηνή ανέβηκαν οι Βορειοϊρλανδοί, Answer. Το Blues-rock τους κράτησε περίπου 45 λεπτά και ήταν τόσο ώστε να ζεστάνει τον κόσμο και παράλληλα να μην τον κουράσει. Σε ορισμένα κομμάτια μάλιστα υπήρχε και σχετικός ενθουσιασμός. Με λίγα λόγια, οι Answer έκαναν άψογα την δουλειά τους και συγχρόνως κατάφεραν να μην περάσουν απαρατήρητοι.
Ο κόσμος όμως δεν ήρθε γι΄ αυτούς. Για τους AC/DC είχε έρθει από κάθε γωνιά της Ελλάδος αλλά και από διάφορες χώρες της Ευρώπης (πολλοί Βούλγαροι και μάλιστα με αρκετές σημαίες). Η προσμονή τους κράτησε μόλις μισή ώρα.
Στα τεράστια video walls προβάλλεται ένα ψηφιακό κινούμενο σχέδιο με θέμα το rock n roll train να καταλήγει σε σύγκρουση πάνω στη σκηνή του ΟΑΚΑ. Το πάρτι αρχίζει. Όλοι χορεύουν στους ρυθμούς του γνωστού κομματιού από το τελευταίο τους δίσκο, Black Ice. Και κάπως έτσι κυλάει όλη η βραδιά, χωρίς φυσικά να λείπουν τα ξεσπάσματα. Το πρώτο όταν ακούγονται τα riffs του Back In Black. To δεύτερο στο Dirty Deeds Done Dirt Cheap που τραγουδάει με πάθος όλο το στάδιο, τρίτο και φυσικά κορυφαίο το Thunderstruck. Δεν πρέπει να υπάρχει άνθρωπος που ακούει ξένη μουσική (ότι και να είναι αυτή) που να μην έχει ονειρευτεί έστω και για μία στιγμή να δει live το παραπάνω κομμάτι. Το «Thunder» δονούσε την ατμόσφαιρα και διαπερνούσε το σώμα μας σαν ηλεκτρισμός.
Το ίδιο πάθος στο Hells Bells, στο You Shock Me All Night Long, και στο Τ.Ν.Τ. Εννοείται πως δεν ξεχνάμε να αναφέρουμε το απίστευτο σολάρισμα του Angus Young στο Shoot To Thrill, το στριπτίζ (σταμάτησε στο εσώρουχο με το λογότυπο της μπάντας) του ίδιου στο The Jack αφού πρώτα προηγήθηκαν πλάνα του σκηνοθέτη στην αρένα και σε εκστασιασμένες fans, ανεβασμένες πάνω στα χέρια γνωστών ή αγνώστων.
Το set ολοκληρώνει το Let The Be Rock με τον Angus στη μέση της αρένας, ανεβασμένος σε υπερυψωμένη βάση να γνωρίζει την αποθέωση.
Εξίσου καταπληκτικό και το encore με Highway To Hell (δεν χρειάζεται να σας πω τι έγινε) και For Those About To Rock. Η βραδιά ολοκληρώνεται με κανονιοβολισμούς, πυροτεχνήματα και καπνούς. Μετά από δύο ώρες ασταμάτητου rock οι 60αρηδες Αυστραλοί μας έδειξαν γιατί θεωρούνται θρύλοι. Γιατί ο Angus Young είναι ένας από τους κορυφαίους κιθαρίστες όλων των εποχών και γιατί ο Brian Johnson μας έχει κάνει να ξεχάσουμε πως κάποτε τραγουδιστής αυτού του συγκροτήματος ήταν ο Bon Scott (ιεροσυλία, το ξέρω).
Όσο για το σκηνικό, εντυπωσιακό αλλά δίχως περιττές υπερβολές. Όλα τα λεφτά ο διάδρομος που χώριζε την αρένα στα δύο και επέτρεπε σε Angus και Johnson να διασχίζουν το στάδιο και να δίνουν άλλη διάσταση στο show. Διαφορετικό χρώμα έδιναν και τα φωτεινά κέρατα που προμηθεύτηκαν πολλοί από το κοινό.
Ότι έχετε ακούσει για τους AC/DC και τις συναυλίες τους, ναι είναι αλήθεια.
Στο Ολυμπιακό Στάδιο λοιπόν που με πρόχειρους υπολογισμούς πρέπει να είχε άνετα 45.000 – 50.000 κόσμο (η αρένα ήταν κατάμεστη, οι εξέδρες με πολλά κενά), η βραδιά άνοιξε λίγο μετά τις 20:00 όταν στη σκηνή ανέβηκαν οι Βορειοϊρλανδοί, Answer. Το Blues-rock τους κράτησε περίπου 45 λεπτά και ήταν τόσο ώστε να ζεστάνει τον κόσμο και παράλληλα να μην τον κουράσει. Σε ορισμένα κομμάτια μάλιστα υπήρχε και σχετικός ενθουσιασμός. Με λίγα λόγια, οι Answer έκαναν άψογα την δουλειά τους και συγχρόνως κατάφεραν να μην περάσουν απαρατήρητοι.
Ο κόσμος όμως δεν ήρθε γι΄ αυτούς. Για τους AC/DC είχε έρθει από κάθε γωνιά της Ελλάδος αλλά και από διάφορες χώρες της Ευρώπης (πολλοί Βούλγαροι και μάλιστα με αρκετές σημαίες). Η προσμονή τους κράτησε μόλις μισή ώρα.
Στα τεράστια video walls προβάλλεται ένα ψηφιακό κινούμενο σχέδιο με θέμα το rock n roll train να καταλήγει σε σύγκρουση πάνω στη σκηνή του ΟΑΚΑ. Το πάρτι αρχίζει. Όλοι χορεύουν στους ρυθμούς του γνωστού κομματιού από το τελευταίο τους δίσκο, Black Ice. Και κάπως έτσι κυλάει όλη η βραδιά, χωρίς φυσικά να λείπουν τα ξεσπάσματα. Το πρώτο όταν ακούγονται τα riffs του Back In Black. To δεύτερο στο Dirty Deeds Done Dirt Cheap που τραγουδάει με πάθος όλο το στάδιο, τρίτο και φυσικά κορυφαίο το Thunderstruck. Δεν πρέπει να υπάρχει άνθρωπος που ακούει ξένη μουσική (ότι και να είναι αυτή) που να μην έχει ονειρευτεί έστω και για μία στιγμή να δει live το παραπάνω κομμάτι. Το «Thunder» δονούσε την ατμόσφαιρα και διαπερνούσε το σώμα μας σαν ηλεκτρισμός.
Το ίδιο πάθος στο Hells Bells, στο You Shock Me All Night Long, και στο Τ.Ν.Τ. Εννοείται πως δεν ξεχνάμε να αναφέρουμε το απίστευτο σολάρισμα του Angus Young στο Shoot To Thrill, το στριπτίζ (σταμάτησε στο εσώρουχο με το λογότυπο της μπάντας) του ίδιου στο The Jack αφού πρώτα προηγήθηκαν πλάνα του σκηνοθέτη στην αρένα και σε εκστασιασμένες fans, ανεβασμένες πάνω στα χέρια γνωστών ή αγνώστων.
Το set ολοκληρώνει το Let The Be Rock με τον Angus στη μέση της αρένας, ανεβασμένος σε υπερυψωμένη βάση να γνωρίζει την αποθέωση.
Εξίσου καταπληκτικό και το encore με Highway To Hell (δεν χρειάζεται να σας πω τι έγινε) και For Those About To Rock. Η βραδιά ολοκληρώνεται με κανονιοβολισμούς, πυροτεχνήματα και καπνούς. Μετά από δύο ώρες ασταμάτητου rock οι 60αρηδες Αυστραλοί μας έδειξαν γιατί θεωρούνται θρύλοι. Γιατί ο Angus Young είναι ένας από τους κορυφαίους κιθαρίστες όλων των εποχών και γιατί ο Brian Johnson μας έχει κάνει να ξεχάσουμε πως κάποτε τραγουδιστής αυτού του συγκροτήματος ήταν ο Bon Scott (ιεροσυλία, το ξέρω).
Όσο για το σκηνικό, εντυπωσιακό αλλά δίχως περιττές υπερβολές. Όλα τα λεφτά ο διάδρομος που χώριζε την αρένα στα δύο και επέτρεπε σε Angus και Johnson να διασχίζουν το στάδιο και να δίνουν άλλη διάσταση στο show. Διαφορετικό χρώμα έδιναν και τα φωτεινά κέρατα που προμηθεύτηκαν πολλοί από το κοινό.
Ότι έχετε ακούσει για τους AC/DC και τις συναυλίες τους, ναι είναι αλήθεια.
2. Hell Ain't A Bad Place To Be
3. Back In Black
4. Big Jack
5. Dirty Deeds Done Dirt Cheap
6. Shot Down in Flames
7. Thunderstruck
8. Black Ice
9. The Jack
10. Hells Bells
11. Shoot To Thrill
12. War Machine
13. Dog Eat Dog
14. Anything Goes
15. You Shook Me All Night Long
16. T.N.T.
17. Whole Lotta Rosie
18. Let There Be Rock
19. Highway To Hell
20. For Those About To Rock (We Salute You)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου