Το κυρίως μενού τώρα της βραδιάς ξεκίνησε λίγο μετά τις 22:30, με την εμφάνιση των Βρετανών να ξεσηκώνει εύκολα το κοινό. Άλλωστε πάνε κι αρκετά χρόνια που εμφανίστηκαν στη Θεσσαλονίκη οι Tindersticks. Το πιάνο έδωσε το έναυσμα και λίγο μετά εμφανίστηκε στη σκηνή και ο γκριζαρισμένος πια Stuart A. Staples. Κι εκεί κάπου έσκασε και αυτή η απίστευτη φωνή, την οποία ή θα την λατρέψεις ή θα την μισήσεις. Τόσα χρόνια ίδια και απαράλλαχτη, τόσα χρόνια είτε την ακούς από studio άλμπουμ, είτε live, νιώθεις να σου διαπερνάει με την ίδια άνεση ολόκληρο το κορμί σου.
Όπως ήτανε ίσως φυσικό οι Tindersticks εστιάσανε το πρόγραμμα τους στο τελευταίο - αν μη τι άλλο πολύ καλό - άλμπουμ τους, πράγμα το οποίο μπορεί να δυσαρέστησε αρκετούς, οι οποίοι και θα περίμεναν περισσότερα tracks από το παρελθόν. Αμφιβάλω αν παρέλειψαν κάτι από την τελευταία τους στούντιο δουλειά, η οποία μάλιστα βοηθάει, καθότι σχετικά μικρή σε διάρκεια.
Από κει και πέρα, λεπτομέρειες νομίζω δε χωράνε, στο να περιγράψεις την παρουσία των Tindersticks επάνω στη σκηνή. Πολύ καλή σφιχτοδεμένη μπάντα, άψογοι μουσικοί με εξαίρετη μουσική παιδεία, και μια κομπανία εφτά ατόμων που στέκει άριστα επαγγελματικά, προσφέροντας στο κοινό πλήθος συγκινήσεων. Βέβαια, στα αυτιά μου, προσγειώθηκαν γι’ άλλη μια φορά κάποια αρνητικά σχόλια για το down tempo της όλης βραδιάς και το ολίγον σκοτεινό και βαρύ κλίμα της ατμόσφαιρας, αλλά προφανώς βρε παιδιά όταν πηγαίνεις σε μια συναυλία των Tindersticks, δε περιμένεις ν’ ακούσεις και το πιο χαρούμενο πρόγραμμα του κόσμου. Θα βαρύνεις και γιατί όχι θα «κόψεις και λίγο φλέβες».
Έτσι γύρω στις 12:00 τελείωσε το «κανονικό» πρόγραμμα και έπειτα το συγκρότημα επανεμφανίστηκε για το ανκόρ. Το κλείσιμο της συναυλίας έφερε κάτι από τα παλιά κι όλους εμάς να σιγοτραγουδάμε με κόμπο στο στομάχι και βαριά την ανάσα. Το “Buried Bones” ήτανε αρκετό για να μας στείλει στα σπίτια μας με αυτή τη γλυκόπικρη νοσταλγία.
Όπως ήτανε ίσως φυσικό οι Tindersticks εστιάσανε το πρόγραμμα τους στο τελευταίο - αν μη τι άλλο πολύ καλό - άλμπουμ τους, πράγμα το οποίο μπορεί να δυσαρέστησε αρκετούς, οι οποίοι και θα περίμεναν περισσότερα tracks από το παρελθόν. Αμφιβάλω αν παρέλειψαν κάτι από την τελευταία τους στούντιο δουλειά, η οποία μάλιστα βοηθάει, καθότι σχετικά μικρή σε διάρκεια.
Από κει και πέρα, λεπτομέρειες νομίζω δε χωράνε, στο να περιγράψεις την παρουσία των Tindersticks επάνω στη σκηνή. Πολύ καλή σφιχτοδεμένη μπάντα, άψογοι μουσικοί με εξαίρετη μουσική παιδεία, και μια κομπανία εφτά ατόμων που στέκει άριστα επαγγελματικά, προσφέροντας στο κοινό πλήθος συγκινήσεων. Βέβαια, στα αυτιά μου, προσγειώθηκαν γι’ άλλη μια φορά κάποια αρνητικά σχόλια για το down tempo της όλης βραδιάς και το ολίγον σκοτεινό και βαρύ κλίμα της ατμόσφαιρας, αλλά προφανώς βρε παιδιά όταν πηγαίνεις σε μια συναυλία των Tindersticks, δε περιμένεις ν’ ακούσεις και το πιο χαρούμενο πρόγραμμα του κόσμου. Θα βαρύνεις και γιατί όχι θα «κόψεις και λίγο φλέβες».
Έτσι γύρω στις 12:00 τελείωσε το «κανονικό» πρόγραμμα και έπειτα το συγκρότημα επανεμφανίστηκε για το ανκόρ. Το κλείσιμο της συναυλίας έφερε κάτι από τα παλιά κι όλους εμάς να σιγοτραγουδάμε με κόμπο στο στομάχι και βαριά την ανάσα. Το “Buried Bones” ήτανε αρκετό για να μας στείλει στα σπίτια μας με αυτή τη γλυκόπικρη νοσταλγία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου