Rockwave - 1η ΜΈΡΑ

Όλες οι φυλές της πόλης μαζεύτηκαν την Τρίτη (09/07) στη Μαλακάσα για να απολαύσουν την 1η μέρα του Rockwave. To μενού, είχε ως κύριο πιάτο άφθονο punk rock από τις περασμένες δεκαετίες.
Την ώρα που φτάσαμε στο Terra Vibe, στο κεντρικό stage ήταν οι Gossip. Και για να είμαστε πιο ακριβείς, στη σκηνή ήταν τα μέλη του συγκροτήματος και στην αρένα μαζί με τον κόσμο η πληθωρική και εκκεντρική, Beth Ditto. Η καλύτερη αρχή για το φεστιβάλ αφού ο λιγοστός κόσμος που βρισκόταν εκεί το καταχάρηκε. Το αμερικάνικο γκρουπ είχε φήμη για δυνατά live και το επιβεβαίωσε. Εννοείται πως η lesbian and proud Beth έκανε αφιερώσεις στους ομοφυλόφιλους αλλά και τον κόσμο με παραπανίσια κιλά. Θεωρώ πως είναι σημαντικό στις εποχές που ο rock star «πρέπει» απαραίτητα να είναι ωραίος και cool τύπος, να υπάρχει και το διαφορετικό.
Η συνέχεια μας στο φεστιβάλ μοιράστηκε ανάμεσα στα δύο stage. Παρακολουθήσαμε στο μικρό stage τους Flogging Molly που άφησαν εξαιρετικές εντυπώσεις με το μουσικό κοκτέιλ τους (ιρλανδικοί ήχοι μαζί με δυνατό punk rock). Επιστρέψαμε στη μεγάλη σκηνή και κόντεψε να μας πάρει ο ύπνος με τους Deus. Οι Βέλγοι μπορεί να έχουν ένα fan base στη χώρα μας αλλά είναι σαφέστατα ξεπερασμένοι και σίγουρα παράταιροι στο χθεσινό line up. Ίσως υπό άλλες συνθήκες, να μιλούσαμε για ένα πολύ καλό live και οι Deus ν΄ αποκτούσαν νέους οπαδούς. Η μπάντα πάντως στο αντίο της μας ενημέρωσε πως τον Οκτώβριο θα επιστρέψουν στη πατρίδα μας οπότε, εις το επανιδείν...
Πριν καν τελειώσουν το set τους αναχωρήσαμε ξανά προς την άλλη σκηνή για τον Marky Ramone και την μπάντα του. Ο κόσμος αρκετός και ενθουσιώδης. Άλλωστε ποιος μπορεί ν΄ αντισταθεί στα κλασικά τραγούδια των Ramones, έστω και από μία tribute band η οποία βέβαια έχει στα drums ένα από ιστορικά τους μέλη.
Ο δρόμος όμως προς το γιγαντιαίο terra stage ήταν αναπόφευκτος αφού κάπου γύρω στις 21:00 ήταν η ώρα για την Siouxsie, την σκοτεινή πριγκίπισσα του punk. H παρουσία της πάντως δεν προκαλεί ενθουσιασμό, ούτε ρίγη συγκίνησης. Τουλάχιστον στους μπροστινούς που είναι ξεκάθαρο πως ήρθαν μόνο για τους Offspring. Πίσω όμως υπάρχουν αρκετοί, μεγαλύτεροι σε ηλικία, που δεν πιστεύουν πως επιτέλους έχουν την ευκαιρία να δουν από κοντά μία από τις σημαντικότερες περσόνες του βρετανικού, punk-goth-new wave. Το set list μικρό και δυστυχώς αναγκαστικά μοιράστηκε ανάμεσα στα 80s και την πρόσφατη solo δουλειά της. Ωστόσο, νιώσαμε πραγματικά μεγάλη χαρά που ακούσαμε live κομμάτια όπως το Happy House και το Christine. H Siouxsie στη σκηνή είναι εξαιρετική και παρά τα 50 της χρόνια διατηρείται σαν έφηβος. Δυστυχώς το set της ταλαιπωρήθηκε από αρκετά τεχνικά προβλήματα και σίγουρα δεν ήταν η ιδανική εμφάνιση που θα περίμενε κάποιος μεγάλος fan της. Θα ήταν σπουδαίο αν σύντομα θα μπορούσαμε να την απολαύσουμε σε κάποιον άλλο χώρο (στο Λυκαβηττό για παράδειγμα) με τον κόσμο να έχει έρθει αποκλειστικά γι αυτήν. Είναι χαρακτηριστικό πως μόλις ολοκληρώθηκε το μικρό της set (ούτε 50 λεπτά), ένας πιτσιρικάς πίσω μου είπε στη παρέα του, «Επιτέλους τελείωσε». Δείγμα του ότι τα χρόνια περνούν και τα μουσικά πρότυπα αλλάζουν ταχύτατα.
Και φτάσαμε στους headliners της βραδιάς που δεν ήταν άλλοι από τους Offspring, το συγκρότημα που γαλούχησε όλους τους σημερινούς 30αρηδες. Ποιος μπορεί άλλωστε να ξεχάσει το Smash, ένα δίσκο που κάθε έφηβος των 90s όφειλε να το έχει σε κασέτα. Ποιος μπορεί να ξεχάσει το video clip του Gotta Get Away που το MTV της εποχής το έπαιζε κατά κόρον. Οι Offspring ήταν μία μεγάλη αγάπη που δυστυχώς στη συνέχεια μας πρόδωσε και μας απογοήτευσε όταν το «γύρισε» στο εμπορικό και στο χαζοχαρούμενο rock (Preety Fly κλπ κλπ.). H εμφάνιση των Offsping λοιπόν στην Αθήνα ήταν επαγγελματική, σύντομη και προσπάθησε να καλύψει ένα μεγάλο φάσμα της δισκογραφίας τους. Ακούσαμε κομματάρες από το Smash (Bad Habit, Come And Play, Self Esteem), τους punk rock ύμνους του Ixnay On The Hombre (Gone Away, All I Want). Πολλά κομμάτια από το Americana(Kids Aren’t Allright, Preety Fly, Walla Walla, Staring At The Sun, Why Don’t You Get A Job) και κάποια ακόμα από τους μεταγενέστερούς, επιεικώς τραγικούς, αλλά και από τον τελευταίο ο οποίος επιχειρεί μία επανασύνδεση με το δυνατό παρελθόν τους. Δυστυχώς έμειναν έξω όλοι οι ύμνοι του Ignition ένας από τους σημαντικότερους δίσκους της εποχής και μάλιστα με τραγούδια-δυναμίτες όπως το Kick Him When His Down. Πάντως το πάθος του κόσμου ξεχείλιζε και διοχετεύτηκε στα δεκάδες mosh pit των εκστασιασμένων fans. Μάλιστα, βλέποντας όλα αυτά ο κιθαρίστας, Noddles ρώτησε τον frontman, Dexter Holland πως θα του φαινόταν αν έπαιζαν κάθε μέρα στην Ελλάδα.
Όσο για την διοργάνωση, άρτια από κάθε άποψη. Μάλιστα το φετινό φεστιβάλ είχε το μεγάλο πλεονέκτημα να έχει δύο stages που δεν άφηναν στο κόσμο περιθώρια να νιώσει βαρεμάρα. Γενικά όλη την ώρα είχες με κάτι ν΄ ασχοληθείς. Επίσης, η διαδικασία, κουπόνια-αγορά μπύρας κλπ κλπ ήταν εύκολη και καθόλου χρονοβόρα. Καλή συνέχεια με Judas Priest, Manu Chao και τους υπόλοιπους.