Μέρα πρώτη.
Εφτασα την ώρα που είχαν ανέβει στη σκηνή οι National, αγαπημένοι μεγάλης μερίδας του τύπου, ειδικά του αμερικάνικου. Κόσμος όχι πολύς, γύρω στις 4.000, κάτι που δεν άλλαξε ιδιαίτερα στη συνέχεια. Οι Νational λοιπόν. Κανονικά εμένα αυτοί θα έπρεπε να μου αρέσουν. Δεν μιλάω για τη συγκεκριμένη συναυλία, γενικά. Οσοι ξέρουν τι ακούω, είναι σχεδόν σίγουροι ότι θα έχω ξεκοκαλίσει και το τελευταίο b-side τους. Όμως ποτέ δεν μου κάθησαν καλά. Προσπάθησα, αλλά πάντα κατέληγα ότι εμένα αυτή η μπάντα δεν μου φαίνεται τίποτα εξαιρετικό. Προς θεού, δεν είναι οι νέοι Tindersticks, το’χω ακούσει κι αυτό. Μέχρι και συγκρίσεις με τους Bad Seeds έχω ακούσει... Ιερόσυλοι, ντροπή! Στη συναυλία βέβαια τους εκτίμησα κάπως. Μου άρεσε που ήταν 8 τύποι στη σκηνή, τα πνευστά τους, το βιολί, έπαιζαν δεμένα και το πάλευαν μια χαρά. Αλλά και πάλι, το ίδιο σκέφτηκα. Καλοί, αλλά τίποτα εξαιρετικό. Δεν μαγνητίζουν, προσπαθούν να βρουν εντάσεις στα τραγούδια τους, εκεί που λες ότι κάτι γίνεται το χάνουν κάπως. Ισως οι Αμερικάνικες καταβολές που είναι ποτισμένοι να με χαλάνε. Μου φταίει και ότι δεν μπορώ να δω στο πρόσωπο και τη φωνή του Matt Berninger έναν πραγματικά χαρισματικό ηγέτη. Θα ήθελα να τους ξαναδώ, σε έναν μικρότερο χώρο και με πιο συγκεκριμένο κοινό, πάντως η τελική εντύπωση μου είναι ότι έχουν φτάσει στο peak τους. Ενδιαφέρουσα μπάντα, αλλά όχι για μεγάλα πράγματα. (Νομίζω ότι η επαναλαμβανόμενη χρήση των λέξεων «αλλά» και «όμως» στην παραπάνω παράγραφο ήταν καταλυτική...)
Massive Attack. Εντάξει, τους έχουμε ξαναδεί στα μέρη μας, δεν μπορούμε να πούμε τιποτα αρνητικό. Ωραία τραγούδια, μερικά θα μείνουν για παντα στην ιστορία της μουσικής, πολύ καλό το οπτικό μέρος για άλλη μια φορά. Ο Horace Andy έχει τρομερή φωνή, στο Angel μάγεψε, συμπαθέστατη και η Stephanie που τραγούδησε το “Teardrop” και 1-2 ακόμα καινούρια. Φυσικά δεν έπαιξαν απολύτως τίποτα από αγαπημένο μου “protection” και δεν μπορώ να καταλάβω αυτή την εμμονή... Η ανταπόκριση γενικά μου φάνηκε χλιαρή σε σχέση με τις προηγούμενες συναυλίες τους, τα “safe from harm”, “unfinished sympathy’ και “inertia creeps” κάπως ανέβασαν τη διάθεση, όμως η αίσθηση του παρωχημένου δεν έφυγε ποτέ. Δυστυχώς. Τα καινούρια που ακούσαμε δεν ήταν άσχημα, αρκετά σκοτεινά θα έλεγα, αλλά ας περιμένουμε το album καλύτερα που θα έχει και όλους αυτούς τους guests vocalists που ακούμε εδώ και κανά χρόνο...
Start wearing purple, wearing purple…start wearing purple for me nooooowwww…Ok, οι τύποι έχουν πλάκα. Εχουν και διάθεση. Για να αντιγράψω την wiki, οι Gogol Bordello είναι μια multi-ethnic gypsy punk μπάντα από την Αμερική με ανατολικο-ευρωπαικές επιρροές, κτλ κτλ.. Ας το πουν όπως θέλουν βασικά, το θέμα είναι ότι έδωσαν μπόλικη ενέργεια σε ένα άνευρο ως εκείνη τη στιγμή φεστιβάλ. Ούτε που θυμάμαι πόσοι βρέθηκαν πάνω στη σκηνή, πηγαινοερχόντουσαν πάντως σαν παλαβοί. Τσίρκο θα μου πείτε. Ναι, και τσίρκο, βέβαια. Μη τους πάρετε σοβαρά, ούτε αυτοί επιθυμούν κάτι τέτοιο. Τη πλάκα τους κάνουν, κέφι μοιράζουν, τρέλλα και αλητεία πουλάνε. Το αποτέλεσμα είναι ότι ο κόσμος χόρεψε και ένιωσε ζωντανός, κάτι τέτοιο περίμενε. Οι Gogol θα κάνουν επιτυχία στην χώρα μας, έχουμε παράδοση σε τέτοιες περιπτώσεις. “Δεν ήξερα ότι παίζουν ska” μου λέει η Λυδία. Χμμμ.. έχουν και τέτοιο μέσα. Όπως και άλλα πολλά... Έκανα ασυναίσθητα βηματάκια προς τα μπροστά. Να’ναι καλά, ίδρωσαν και μας ίδρωσαν... back home.
Μέρα δεύτερη.
Την επόμενη πήγα ακόμα πιο αργά... Δεν είχε τόσο ζέστη , το ξέρω. Έχω άλλη δικαιολογία. Ήμουν κουρασμενος από την προηγούμενη. Εντάξει, κακά τα ψέμματα, ποιός πήγαινε για New York Dolls ή Courteeners? Δεν τα εξισώνω, αλλά είναι τόσο βαρύ το όνομα των Sex Pistols που κοιτάς το timetable και δεν βλεπεις κάτι άλλο. Μετά τις 10 θα έβγαιναν, βολικό.
Μιλάμε πάρκαρα ακριβώς απ’έξω! Πρόλαβα και μισούς New York Dolls! Αν κάποιος σας έλεγε ότι το 2008 οι Sex Pistols θα έβγαιναν στο ίδιο stage με μπάντα που θα έχει μισή ντουζίνα περισσότερα χρονάκια στη πλάτη της θα το πιστεύατε? Ε, συνέβη κι αυτό, και μάλιστα μία μέρα μετά τα γενέθλια του συγχωρεμένου Johnny Thunders. Μας το θύμισαν και του αφιέρωσαν. Συγχαρητήρια για τη προσπάθεια στον Johansen και τη παρέα του, τι άλλο θέλετε να πω? Εκτός τόπου και χρόνου μου φάνηκε το όλο σκηνικό.
Δεν θα αναφερθώ στις ψιλές που πέσανε και στο σχετικό ντου. Σε άλλο site για περισσότερα. Αλλά κάποια στιγμή ρε παιδιά ας τελειώνει η βλακεία... Και προστατέψτε τον κόσμο. Πόσοι δεν ήρθαν στη συναυλία γιατί φοβόντουσαν ξέρετε? Παμε παρακάτω....
Μαζί με αυτούς που μπήκαν χωρίς εισιτήριο, άντε να είχε 4.000 άτομα. Μπορεί να λέω και πολλά. Βγήκε η κλασσική κάσα με τη Βρετανική σημαία στη σκηνή, τα decks με την αγγλική, το κίτρινο πανό, μα τι ωραίες στιγμές ζούμε! Και κοιτάς γύρω και βλέπεις τη χλίδα με τις σουίτες και τα κατακόκκινα καθισματάκια και καταλαβαίνεις το σουρεάλ της υπόθεσης. Δε θέλω να γκρινιάξω για τους Pistols. Ποιος μπορεί να πει κάτι? Οι περισσότεροι έλεγαν «επιτέλους, τους είδαμε». Αυτό ήταν. Μάθημα ιστορίας για τους νέους. Απωθημένο για κάποιους 40-something..βάλε-βγάλε... Αν σας πω ότι ήταν δεμένη μπάντα είναι αστείο. Ποτέ δεν ήταν αυτό το θέμα και ούτε χρειάζεται να είσαι κανάς μουσικάρας για να παίξεις το holidays in the sun. Τέσσερις μεσόκοποι κύριοι που έπαιζαν πραγματικό δυνατό rock’n’roll, με έναν χαρισματικό frontman που διατηρεί μια μικρή δόση τρέλλας στα 52 του, αλλά δεν βγάζει την αλητεία και την ένταση του Iggy ας πούμε. Και πιθανόν αρκετοί να περίμεναν κάτι τέτοιο. Όμως ο άνθρωπος είναι άλλη πάστα. Διασκεδαστής, αρτίστικη φιγούρα. Πετάξαμε τα μπουκαλάκια μας, ε? Άντε μπράβο. Και του χρόνου. Ένα βρήκε τον άμοιρο στο κούτελο, μάτωσε, τσαντίστηκε, ευτυχώς συνέχισε και δεν μας την έκανε όπως πριν 20 χρόνια στο πεδίο του Άρεως. Ωραία ήταν, το ζήσαμε κι αυτό λοιπόν, το setlist δεν σας το αποκαλύπτω. Πάντως έπαιξαν σχεδόν όλη τη δισκογραφία τους.... Α ναι, διασκευή στο “no fun” των Stooges. Τα καπνογόνα που άναψαν στα “god save the queen” και “anarchy in the U.K.” ήταν πολύ ωραίο θέαμα, αλλά έπρεπε να ήταν περισσότερα. Στο τέλος έπαιζαν με όλα τα φώτα του γηπέδου ανοιχτά. Η εικόνα από ψηλά ήταν απολαυστική, θα μεινει σαν φωτογραφία στο μυαλό μου για χρόνια. Οι Sex Pistols να αποθεώνονται σε ένα υπέρλαμπρο Καραισκάκη. Αντε, αυτά...
Solo album από τον κιθαρίστα των The Strokes, Albert Hammond Jr και το Como Te Llama είναι το δεύτερο του, κιθαριστικό βέβαια πολύ καλό και με πολύ καλές συνεργασίες όπως αυτή -Lemonhead Josh Lattanzi των Lemonheads.
