Είναι κρίμα το φεστιβάλ με το καλύτερο line up του καλοκαιριού να αδικεί κατάφορα τον εαυτό του. Μιλάμε φυσικά για το Eject (28/09) που οργανωτικά ταλαιπώρησε αφάνταστα όσους είχαμε την ευκαιρία να βρεθούμε εκεί. Τουλάχιστον αποζημιωθήκαμε με καλή μουσική από James, UNKLE και τους υπόλοιπους.
Είναι δεδομένο πως το μεγαλύτερο μέρος του κοινού πήγε στο Ελληνικό με αποκλειστικό στόχο να δει τους James (μάλλον να τους ξαναδεί αφού πριν λίγους μήνες ήταν ξανά στην Αθήνα). Είναι γνωστό άλλωστε πως στη χώρα μας είναι ένα από τα πιο λατρεμένα βρετανικά γκρουπ και δεν κρύβω πως ανήκω και εγώ σ΄ αυτή την μεγάλη φυλή των οπαδών του. Ωστόσο δηλώνω από τώρα πως αν έρθουν και του χρόνου δεν πρόκειται να ξαναπάω. Πραγματικά δεν θυμάμαι να έχω δει συναυλία που να είναι καρμπόν με την προηγούμενη. Όσοι λοιπόν βρέθηκαν πέρυσι στο ΟΑΚΑ και δεν πήγαν το Σάββατο να ξέρουν πως δεν έχασαν κάτι …ριζοσπαστικό. Εκτός και αν είναι fans του τελευταίου τους δίσκου (πράγμα που το βρίσκω πολύ δύσκολο) καθώς στο set list τους δεν παρέλειψαν να πουν και κάποια απ΄ αυτό (White Boy, Hey Ma, Upside, Oh My Heart, I Wanna Go Home). Κατά τ΄ άλλα ικανοποίησαν σχεδόν όλο το κοινό με τα κλασικά τους τραγούδια (Tomorrow, Say Something, Sometimes, Sit Down, Laid, Getting Away With It, She’s A Star). Συνοψίζοντας τις σκέψεις μου για το live των James θα έλεγα πως ήταν τουλάχιστον ένα κλικ κατώτερο από το περσινό. Ασφαλώς και παίζει ρόλο πως πάντα η πρώτη φορά είναι ξεχωριστή, ωστόσο την άποψη μου συμμερίστηκε και η παρέα μου και μάλιστα ο ένας εξ αυτόν, αποτελεί έναν από τους πλέον σκληροπυρηνικούς οπαδούς τους.
Αρκετά νωρίτερα (περίπου στις 19:00) απολαύσαμε τους Νεοϋορκέζους, Hercules And Love Affair που έστω και πάνω από τον καυτό ήλιο κατάφεραν να μας πείσουν πως αποτελούν ένα από τα καυτά ονόματα της παγκόσμιας pop/electronica σκηνής. Non Stop μουσική από το ντεμπούτο δίσκο τους ενώ όλα τα λεφτά ήταν η τραγουδίστρια που δεν δυσκολεύτηκε να κλέψει τα βλέμματα όλου του αντρικού πληθυσμού (περισσότερο φωτογραφήθηκε αυτή παρά ο Tim Booth).
Η συνέχεια επεφύλασσε μία έκπληξη για πολλούς αλλά όχι για μένα. Αναφέρομαι στους Stereo Mc’s που δύσκολα δεν θα τους απολαύσεις. Και λέω όχι για μένα γιατί είχα την χαρά να τους δω άλλες δύο φορές και ήξερα την τρέλα που κουβαλάει ο Rob B και πόσο εύκολα μπορεί να ξεσηκώσει τον κόσμο. Και μπορεί δισκογραφικά να πηγαίνουν από το κακό στο χειρότερο, κομμάτια όμως σαν το Deep Down And Dirty, το Connected, το Elevate My Mind και το Step It Up, αποτελούν σταθμούς στη χορευτική σκηνή του Λονδίνου.
Αφού πήραμε κάποιες ανάσες, ήπιαμε και τις πρώτες γουλιές νερό (μετά από πέντε ώρες ορθοστασίας), συνεχίσαμε στον εσωτερικό χώρο του φεστιβάλ για τους UNKLE. Τα προβλήματα στον ήχο πολλά, ο χώρος ακατάλληλος (χάλια ακουστική), τα visual effects δεν λειτούργησαν ποτέ, ωστόσο ο James Lavelle και η μπάντα του δεν χρειάστηκαν και πολύ για να τα σπάσουν με τις εντυπωσιακά θορυβώδεις συνθέσεις τους. Reign, Eye For An Eye, In A State, Burn My Shadow και πολλά άλλα από τους τρεις δίσκους τους.
Hβραδιά έκλεισε κάπου στις 4 το πρωί με τους Digitalism. Αν και ψόφιος στη κούραση, τους απόλαυσα. Για όσους δεν γνωρίζουν οι Digitalism έρχονται από την Γερμανία μια χώρα που έχει φοβερή παράδοση στην Techno και την House. Ελάχιστοι αντέξαμε αλλά το καταχαρήκαμε.
Όσο για την οργάνωση, ατελείωτες ουρές για αγορά κουπονιών και μετά άλλη τόση για την παραλαβή νερού ή μπύρας κλπ κλπ. Απίστευτος σκουπιδότοπος αφού δεν μπόρεσα να διακρίνω ούτε ένα μικρό κάδο σκουπιδιών (καλά σε αυτό δεν φταίνε μόνο οι διοργανωτές αλλά και εμείς που ώρες και στιγμές συμπεριφερόμαστε σαν ζώα). Το κλου όμως ήταν όταν κατά τις 3μισι και ενώ ακόμα το φεστιβάλ ήταν σε εξέλιξη, επιχείρησα να πάω στις τουαλέτες όπου οι security μου είπαν πως …έκλεισαν. Και φυσικά δεν κατηγορώ τους εργαζόμενους. Εξαίρεση αποτέλεσε το πάρκινγκ το οποίο ήταν τεράστιο και λειτουργικό.
Πραγματικά πολλές φορές να έχω βλαστημήσει το Terra Vibe που είναι ταξίδι ολόκληρο αλλά τέτοια οργανωτικά προβλήματα δεν υπάρχουν ή τέλος πάντων σε πολύ μικρότερο βαθμό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου